DROGI SPŁAWNE I ŻEGLOWNE, ZNAKI DROGOWE

Drogi wodne, użytkowane do spławu tratew, galarów i t. p., nazywamy spławnemi. Wiadomość, czy droga (rzeka) jest spławna, czy nie, dla kajakowca jest bardzo pożyteczna. Rzeki spławne są bowiem utrzymywane (często i regulowane) przez państwo, samorządy, spółki wodne. Mosty na nich są dostatecznie wysokie, urzą­dzenia spiętrzające przy młynach, tartakach, zakładach wodnych, zaopatrzone są w przepusty; jako wody odda­ne do użytkowania publicznego, dają prawo do korzy­stania ze ścieżki holowniczej, do lądowania na brzegu i biwakowania. Na wodach prywatnych, jazda kajakiem i obozowanie uzależnionie jest od zgody i dobrej woli właścicieli przyległych gruntów.

Drogi żeglowne są to rzeki, jeziora, kanały, posiada­jące dostateczną głębokość średnią, umożliwiającą regu­larny ruch statków o nośności od 20 t wzwyż. Mini­malna głębokość powinna w okresie żeglownym wyno­sić co najmniej 60 cm, co pozwala na korzystanie z tych dróg także przez łodzie wiosłowe, żaglowe i motorówki cięższych typów.

Na drogach spławnych i żeglownych, w okresie ru­chu, przeszkody na nurcie zaznaczane są w umówiony sposób. I tak na rzekach spławnych przeszkody w dnie, rafy, prądowiny, oznacza zatknięty w dno patyk z po­przeczką (krzyżyk), mielizny — zwykła tyczka (ga­łązka). Na rzekach żeglownych o stałym ruchu statków, wytyczany jest nurt (wartówka); przez specjalną służbę dokonywane jest ustawianie pław (bakanów białych i czerwonych) oraz tyczek i wiech. Na odcinkach regu­lowanych, znaki kierunkowe stoją także na brzegu. W nocy, na pławach (bakanach) i znakach nabrzeżnych palą się światła (białe — na białych, czerwone — na czerwonych). Jadąc zgóry (spływając), zostawiamy: pławy i tyczki białe – z lewej burty, pławy i tyczki czerwone – z prawej burty, tyczki biało – czerwone – dowolnie, z prawej lub lewej burty.

Zakręty szczególnie ostre oznaczają ustawione na zewnętrznym brzegu tablice ostrzegawcze; oznaczają one:

biała kwadratowa – skręt w prawo, okrągła – skręt w lewo; w nocy palą się na nich światła: białe na lewym brzegu, czerwone na prawym.

W Poznańskiem i na Pomorzu, na odcinkach regulowanych kierunek nurt wskazują znaki, ustawione na brzegu. Są to kwadratowe tarcze, zwrócone przekątnią wdół, malowane biało-czerwono. Jeśli czarny kąt, malowany na tarczy, skierowany jest w prawą stronę, należy jechać pod prawy brzeg, jeśli w lewą – pod lewy; jeśli ku dołowi – nurt idzie środkiem.

Dojezdne przęsła oznacza tarcza kwadratowa, biała z czerwonym środkiem, a w nocy zielone światło.

Podwójne tarcze biało – czerwone, prostokątne lub okrągłe, umieszczane jedna nad drugą, oznaczają cieśniny, gdzie wyprzedzanie i wymijanie statków jest zabronione.

Stanice kajakowe (gospody, przystanie, gdzie znajdują się apteczki, przybory do naprawy, mapy, przewodniki i t.p.) oznaczają okrągłe tarcze błękitne z biało – czerwonym proporczykiem P.Z.K. w polu i napisem „stanica kajakowa P.Z.K”. Na bardziej uczęszczanych szlakach górskich (trudnych), Polski Związek Kajakowców ustawi również tablice ostrzegawcze, nieustalonego dotąd wzoru.

Znaków pływających nie wolno przestawiać, gasić, i t. p. , nie wolno również do nich przybijać, ani wią­zać (cumować).

Na drogach żeglownych obowiązu­ją ,,Przepisy drogowe“.

Kajaki jadące po drogach żeglownych nocą powinny mieć białe światło, widoczne zewsząd. Najlepiej umieścić je na maszcie grota lub ztyłu, za siedzeniem, na specjal­nym drążku (światło umieszczone nisko zprzodu oślepia wioślarzy).

Niebezpiecznego spotkania ze statkiem w nocy łatwo uniknąć, gdyż kierunek jazdy statku zdradzają nam światła pozycyjne (czerwone z lewej, a zielone z pra­wej burty oraz białe światło zprzodu).