DROGI SPŁAWNE I ŻEGLOWNE, ZNAKI DROGOWE
Drogi wodne, użytkowane do spławu tratew, galarów i t. p., nazywamy spławnemi. Wiadomość, czy droga (rzeka) jest spławna, czy nie, dla kajakowca jest bardzo pożyteczna. Rzeki spławne są bowiem utrzymywane (często i regulowane) przez państwo, samorządy, spółki wodne. Mosty na nich są dostatecznie wysokie, urządzenia spiętrzające przy młynach, tartakach, zakładach wodnych, zaopatrzone są w przepusty; jako wody oddane do użytkowania publicznego, dają prawo do korzystania ze ścieżki holowniczej, do lądowania na brzegu i biwakowania. Na wodach prywatnych, jazda kajakiem i obozowanie uzależnionie jest od zgody i dobrej woli właścicieli przyległych gruntów.
Drogi żeglowne są to rzeki, jeziora, kanały, posiadające dostateczną głębokość średnią, umożliwiającą regularny ruch statków o nośności od 20 t wzwyż. Minimalna głębokość powinna w okresie żeglownym wynosić co najmniej 60 cm, co pozwala na korzystanie z tych dróg także przez łodzie wiosłowe, żaglowe i motorówki cięższych typów.
Na drogach spławnych i żeglownych, w okresie ruchu, przeszkody na nurcie zaznaczane są w umówiony sposób. I tak na rzekach spławnych przeszkody w dnie, rafy, prądowiny, oznacza zatknięty w dno patyk z poprzeczką (krzyżyk), mielizny — zwykła tyczka (gałązka). Na rzekach żeglownych o stałym ruchu statków, wytyczany jest nurt (wartówka); przez specjalną służbę dokonywane jest ustawianie pław (bakanów białych i czerwonych) oraz tyczek i wiech. Na odcinkach regulowanych, znaki kierunkowe stoją także na brzegu. W nocy, na pławach (bakanach) i znakach nabrzeżnych palą się światła (białe — na białych, czerwone — na czerwonych). Jadąc zgóry (spływając), zostawiamy: pławy i tyczki białe – z lewej burty, pławy i tyczki czerwone – z prawej burty, tyczki biało – czerwone – dowolnie, z prawej lub lewej burty.
Zakręty szczególnie ostre oznaczają ustawione na zewnętrznym brzegu tablice ostrzegawcze; oznaczają one:
biała kwadratowa – skręt w prawo, okrągła – skręt w lewo; w nocy palą się na nich światła: białe na lewym brzegu, czerwone na prawym.
W Poznańskiem i na Pomorzu, na odcinkach regulowanych kierunek nurt wskazują znaki, ustawione na brzegu. Są to kwadratowe tarcze, zwrócone przekątnią wdół, malowane biało-czerwono. Jeśli czarny kąt, malowany na tarczy, skierowany jest w prawą stronę, należy jechać pod prawy brzeg, jeśli w lewą – pod lewy; jeśli ku dołowi – nurt idzie środkiem.
Dojezdne przęsła oznacza tarcza kwadratowa, biała z czerwonym środkiem, a w nocy zielone światło.
Podwójne tarcze biało – czerwone, prostokątne lub okrągłe, umieszczane jedna nad drugą, oznaczają cieśniny, gdzie wyprzedzanie i wymijanie statków jest zabronione.
Stanice kajakowe (gospody, przystanie, gdzie znajdują się apteczki, przybory do naprawy, mapy, przewodniki i t.p.) oznaczają okrągłe tarcze błękitne z biało – czerwonym proporczykiem P.Z.K. w polu i napisem „stanica kajakowa P.Z.K”. Na bardziej uczęszczanych szlakach górskich (trudnych), Polski Związek Kajakowców ustawi również tablice ostrzegawcze, nieustalonego dotąd wzoru.
Znaków pływających nie wolno przestawiać, gasić, i t. p. , nie wolno również do nich przybijać, ani wiązać (cumować).
Na drogach żeglownych obowiązują ,,Przepisy drogowe“.
Kajaki jadące po drogach żeglownych nocą powinny mieć białe światło, widoczne zewsząd. Najlepiej umieścić je na maszcie grota lub ztyłu, za siedzeniem, na specjalnym drążku (światło umieszczone nisko zprzodu oślepia wioślarzy).
Niebezpiecznego spotkania ze statkiem w nocy łatwo uniknąć, gdyż kierunek jazdy statku zdradzają nam światła pozycyjne (czerwone z lewej, a zielone z prawej burty oraz białe światło zprzodu).