NA CZYM POLEGA PŁYWANIE KAJAKIEM

Kajakarstwo jest jednem z najwspanialszych ćwi­czeń fizycznych o wysokiej wartości zdrowotnejwy­chowawczej. Zawdzięcza to zarówno charakterowi ru­chów, jak i warunkom, w jakich się odbywa. Połączone działanie tak potężnych czynników naturalnych, jak słońce, wodawszechstronny ruch. pobudza wydatnie (do 300%) pracę większości mięśni i stawów, serca i płuc, wzmaga przemianę materji. Kajakowanie w kry­ształowo czystem, bezpylnem powietrzu, w atmosferze wolnej od hałasu i zgiełku, pozwala na odprężenie ner­wów, działa zbawiennie na cały ustrój człowieka.

Praca fizyczna kajakowca sprowadza się głównie do zatrudnienia mięśni górnej części tułowiu (upośledza nogi). Ruch przy rumaniu jest jednak bardziej wszech­stronny, niż przy zwykłem wiosłowaniu, a przewaga w zatrudnieniu „góry“ nie jest wielką wadą, gdy się zważy, że u większości ludzi właśnie górna część tuło­wiu jest źle rozwinięta.

Prócz tego, należy pamiętać, że kajakowiec ma dzie­siątki sposobności do zatrudnienia „dołu” przy holowa­niu, brodzeniu, pływaniu, wypadach po zakupy i za­bawach na postojach. Omawiając wartość kajakarstwa, należy więc uwzględniać całość działań.

Wartość psychiczno-wychowawcza kajakarstwa do­równywa narciarstwu. Jazda na kajaku nie ma nic z bezdusznego mechanizmu automatu. Sport kajakowy jest sportem inicjatywy, wymaga ciągłej uwagi, szyb­kiej i celowej reakcji. Kajakowca musi cechować bystry wzrok, pozwalający szybko spostrzegać i rozróż­niać drobne znaki, zdradzające tajemnice wodnej drogi; dobry słuch, o wybitnie rozwiniętej lokalizacji, pozwa­lający wyróżnić w sumie niebezpieczną mowę groźnego bystrza czy jazu; wyczucie równowagi, siły własnych ruchów, właściwa ocena szybkości, pozwalające uniknąć przykrej przygody. Kajakowiec musi umieć skupiać uwagę na paru jednoczesnych czynnościach, gdyż od szybkości spostrzegania i reagowania zależy nieraz wszystko. Dobrze rozwinęta pamięć ruchów i terenu pozwala na sprowadzenie skomplikowanych czynności do prostych, nie męczących odruchów. Rasowego włó­częgę musi wyróżniać praktyczna inteligencja, zarad­ność, spryt, pomysłowość, przedsiębiorczość, przytomność umysłu, rozsądek i stanowczość. Niektóre tylko z tych cech są człowiekowi wrodzone (w większym lub mniejszym stopniu), reszta płynie z ćwiczeń praktycz­nych. Nikt nie może nauczyć się kajakarstwa z książki. Tylko praktyka na wodzie nauczy „czytać w wodzie“, otrzaska nerwowo, da niezbędną pewność siebie i ruty­nę. Wrodzone zamiłowanie do włóczęgi będzie tu bar­dzo pomocne, bez niego nigdy nie będzie się „all round“ kajakowcem.