HOLOWANIE

Holowaniem nazywamy ciągnięcie łodzi, bądź przez inną łódź, bądź też z brzegu przez lądową siłę pociągo­wą (trelowanie). Holujemy zwykle jadąc pod prąd wgórę rzeki lub w czasie silnego, hamującego wiatru. Linę holowniczą (hol, trel) należy wiązać nie do dzioba, a do nasady masztu. Można też holować, wiążąc oba końce holu do obu stew. Sposób ten nadaje się szcze­gólnie do trelowania. Dobierając miejsce chwytu na holu, możemy uregulować bieg kajaka tak, żeby płynął równolegle do brzegu bez pomocy steru.

Holując kilka kajaków, nie należy ustawiać ich gę­siego, wiążąc dziób do rufy następnego. Lepiej dowią­zać cumy do jednej liny holowniczej, rzuconej z rufy holownika.

Jechać na holu można za statkiem, motorówką tylko w tym wypadku, gdy szybkość holownika nie przekracza 15 km/godz. i gdy rozporządza się holem dostatecznie długim. (Przy szybkości 15 km/godz. 20 — 25 m, przy 8 km/godz. 10 — 12 m).

Holowanie jest umiejętnością konieczną dla każdego kajakowca. Nie należy go unikać. Szczególnie trelowa- nie w czasie wycieczki wnosi urozmaicenie w siedzący tryb życia. W czasie wycieczek o kombinowanych szla­kach, pozwala w sposób łatwy i szybki przebyć pod prąd „przykre“ odcinki.